அலைஞனின் அலைகள்: கூழ்

தஸ்லீமா நஸ் ரீனின் இந்தக்கவிதைகளை '97 ஜூனிலே தமிழ்_இணையத்திலே தமிழிலே முழி பெயர்த்தேன். அப்போதைய குறிப்பும் பெயர்ப்பும்.

'05, ஏப்ரில் 09, 10:39 கிநிநே.
-------------------------------


தஸ்லிமா நஸ் ரீன்(Taslima Nasrin) : பங்களாதேசப் பெண்கவிஞர்; தொழிலில் மருத்துவர்; சில கருத்துமுன்வைப்புக்களால், நாடுவிட்டோடி மேற்கே ஐரோப்பாவிற் தஞ்சம் தற்போது. உலக 'PEN' விருது பெற்றவர். என் மொழிபெயர்ப்புக்கான ஆங்கிலமூலம், Carolyne
Wright உடைய புத்தகம், "The Game In Reverse."
இம்மொழிபெயர்ப்பில், தமிழ்ச் சீரான ஓட்டத்திற்கும் கருத்துக்குமே முன்னுரிமை கொடுத்துள்ளேன்; அவரின் கவிதை இலக்கண அமைப்புக்கல்ல. கருத்துகள் அவருடையவை; அம்பினை நோகற்க. நன்றி.
________________________________பெயர்ப்பு_____________________________________

Aggression

Human nature is such
that if you sit, they'll say - "No, don't sit!"
If you stand, "What's the matter, walk!"
And if you walk, "Shame on you, sit down!"

If you so much as lie down, they'll bother you - "Get up."
If you don't lie down, no respite, "Lie down for a bit!"

I'm wasting my days getting up and sitting down.
If I'm dying right now, they speak up - "Live."
If they see my living, who knows when
they'll say - "Shame on you, die!"

In tremendous fear I secretly go on living.

காழ்ப்பாவேசம்

மனித இயற்கை அப்படியானது;
நீ அமர்ந்தால்,
அவர்கள் சொல்வார் உனக்கு -"இல்லவே இல்லை, இராதே!"
நீ நிற்பினோ, "ஏது பிரச்சனை? நட!"
நீ நடப்பின், "வெட்கமோ வெட்கம்! இரடி பெண் நீ!"

நீ சற்றோய்ந்து கிடப்போமெனில், கொடுப்பார் அலுப்பு - "எழுந்திரு."
நீ கிடக்காவிடினோ, தொந்தரவு போதலில்லை, "சும்மா கிடக்காயோ கொஞ்ச நேரம்!"

அமர்தலிலும் எழுதலிலும் வீணே கழிவதாய் என் நாட்கள்.
இறப்பு எனக்கு இப்போதெனினும், அவர்கள் பேசுவார் உரக்க, -"வாழ்ந்திரு."
என் வாழ்தல் காணில், ஆர் அறிவார் எப்போதெழும்
அவர்கள் குரலென்று -"வெட்கித் தலை குனி, இறந்து போ!"

அளவிடா அச்சத்தே வாழ்ந்திருப்பேன் இரகசியமாய்.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Mosque, Temple

Let the pavilions of religion be ground to bits,
let the bricks of temples, mosques, gurudwaras, churches
be burnt in blind fire,
and upon those heaps of destruction
let lovely flower gardens grow, spreading their fragrance,
let children's schools and study halls grow.

For the welfare of humanity, now let prayer halls
be turned into hospitals, orphanages, schools, universities,
now let prayer halls become academies of art, fine arts centers,
scientific research institutes,
now let prayer halls be turned to golden rice fields
in the radiant dawn,
open fields, rivers, restless seas.

From now on let religion's other name be humanity.

மசூதி, ஆலயம்

மதங்களின் மண்டபங்கள் மண்ணோடு மண்ணாகட்டும்,
ஆலயம், மசூதி, குருத்துவாரா, கோவில் கட்டு கற்களெல்லாம்
கனன்று போகட்டும் கண்மூடித்தனத்தீயினிலே;
அத்தனை அழிவு அடியிருந்தும்
எழும்பட்டும் அழகு மலர்த்தோட்டங்கள், பரப்பட்டும் அவை நறுமகரந்தம்,
வளரட்டும் குழந்தைக் கல்விக்கூடங்கள், கற்கை மணிமண்டபங்கள்.

மானிடத்தின் நன்மைக்காய், இன்று உருக்கொள்ளட்டும் வழிபாட்டிடமெல்லாம்
மருத்துவநிலையமாய், அனாதை அரவணைப்பிடமாய், பாடசாலையாய், பல்கலைக்கழகமாய்,
ஆகட்டும் வழிபாட்டுக்கூடமெல்லாம் கலைகளின் ஆதாரசாலைகளாய், நுண்கலை மையங்களாய்,
விஞ்ஞான ஆய்வு நிலையங்களாய்,
உருமாறட்டும் பிரார்த்தனைகூடங்கள் தங்க நெல்வயல்களாய்
ஒளிவெம்மைக் கதிரெழுப்புகாலையிலே,
வெளிக் களங்களாய், நதிகளாய், அமைதியற்ற கடல்களாய்.

இந்நேரந் தொட்டு ஆகட்டும் மதத்தின் மறுநாமம் மானிடநேயமென்று.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
கவிதை முன் ஆங்கில மூல ஆசிரியர் குறிப்பொன்று:
Note: tupi = cap. The poem above is based on a true story about a woman called,Noorjahan. She was the daughter of a landless peasant in Bangladesh. Her husband divorced her and later, she remarried. The leaders in her village one fine day declared that her second marriage was against the Law. She was dragged from her house at dawn, buried up to her waist in a pit, and publicly stoned for alleged adultery. Having being humiliated and reduced to nothingness, she committed suicide by drinking insecticide.
+++++++++++++++++ ++++++++++++++++

Noorjahan

They have made Noorjahan stand in a hole in the courtyard,
there she stands, submerged to her waist with head hanging.
They're throwing stones at Noorjahan,
these stones are striking my body.

Stones are striking my head, forehead, chest and back,
they're throwing stones and laughing aloud, laughing and shouting abuse.
Noorjahan's fractured forehead pours out blood, mine also.
Noorjahan's eyes have burst, mine also.
Noorjahan's nose has been smashed, mine also.
Through Noorjahan's torn breast, her heart has been pierced, mine also.
Are these stones not striking you?

They're laughing aloud, laughing and stroking their beards,
there are tupis stuck to their heads, they too are shaking with laughter.
They're laughing and swinging their walking sticks;
from the quiver of their cruel eyes, arrows speed to pierce her body,
my body also.
Are these arrows not piercing your body?

நூர்ஜகான்

அவர்கள் நிறுத்தினர் நூர்ஜகானை முற்றத்தே துளையொன்றுள்ளே;
அங்கு அவள் நிற்கின்றாள், அவள் பளு புதைந்து தலை தொங்கியிருக்க.
அவர்கள் வீசுகின்றனர் அவள் மேலே கற்கள்;
அக் கற்கள் தாக்குகின்றன என் மேனி.

கற்கள் தாக்குகின்றன என் சிரம், முன் நெற்றி, நெஞ்சம், இன்னும் பின்புறம்,
அவர்கள் எக்காளச் சிரிப்புடன் வீசுகின்றனர் கற்கள்; சிரிப்புடன் கூடவே தூஷணையும் கத்தி.
நூர்ஜகானின் முறிவுற்ற நெற்றி வழிப் பொழியும் வெளி குருதி; என்னுடையதும் கூடவே.
நூர்ஜகான் கண்கள் வெடித்துற்றன, கூடவே என்னுடையதும்.
நூர்ஜகான் நாசி சிதைக்கப்பட்டதாய், என்னிலும் அதுபோலே.
பிய்யுண்ட நூர்ஜகான் மார்பகமூடே,
கூராய்க் கிழிப்புண்ட அவள் இதயமூடே, சேர்ந்து என்னுடையதும்
தாக்கவில்லையா இங்கு எவரையும் இக்கற்கள்?

அவர்கள் நகைக்கின்றனர் பலத்தே, நகைக்கின்றனர் கூடத் தம்தாடி உருவி விட்டு,
கூடச் சேர்ந்து அதிர்ந்தன அவர் தலை சேர் குல்லாக்கள் கூட அவர் நகைப்பில்.
அவர்கள் சிரிக்கின்றனர் சேரவே தம் நடைக்கைத்தடி சுழற்றியுங்கூட;
அவர்தம் குரூரக்கண் அம்பாறாத்தூளியிருந்து, வேகங்கொள் அம்புகள் கிழிக்க அவள் உடல்,
எனதையும் கூடத்தான்.
உங்கள் உடலேதும் கிழித்திலதோ அவ்வம்பேதும்?

'97 ஜூன், 28 11:58 மநிநே.