Sunday, April 10, 2005
தோட்டக்காரன்
இரபீந்திர நாத் தாகூரின் தோட்டக்காரன் எனக்குப் பிடித்ததொரு தொகுதி. அவருக்குப் புகழைத் தந்ததாகச் சொல்லப்படும் கீதாஞ்சலிகூட அந்த அளவுக்குப் பிடித்ததில்லை. என் குறை ஆங்கிலத்தை வைத்துக்கொண்டு 1987 இற்கும் 1992 இற்கும் இடையிலே தோட்டக்காரனிலே சில பூக்களை முழி பெயர்க்க முயற்சித்தேன்.
================
22
When she passed by me with quick steps, the end of her skirt
touched me.
From the unknown island of a heart came a sudden warm breath of
spring.
A flutter of a flitting touch brushed me and vanished in a
moment, like a torn flower petal blown in the breeze.
It fell upon my heart like a sigh of her body and whisper of her
heart.
விரைந்து அடியிட்டு
அவள் என்னைக் கடக்கையிலே
தொட்டுச் சென்றது அவள்
பாவாடை முனை எனையே.
இதயத்தின் முன்னறியாத் தீவிருந்து
எழுந்து வந்தது ஓர் உடனடி
வசந்தத்தின் சூடான சுவாசமிங்கு.
ஒரு தாவு தொடுகையின் சிறகடிப்பு
என்ன உரசி, பின் மறைந்தது கணத்தே,
ஓர் உதிர்ந்த மலர் இதழ்
தென்றலில் ஊதப்பட்டது போலிங்கே.
அது தாக்கிப் போனது என் மனதை
அவள் உடலின் பெருமூச்சென,
அவள் இதய இரகசிய உச்சரிப்பென.
(தாகூரின் "தோட்டக்காரன்" -22)
47
If you would have it so, I will end my singing.
If it sets your heart aflutter, I will take away my eyes from
your face.
If it suddenly startles you in your walk, I will step aside and
take another path.
If it confuses you in your flower-weaving, I will shun your
lonely garden.
If it makes the water wanton and wild, I will not row my boat by
your bank.
அவ்வண்ணம் நீ எண்ணம் கொண்டிருப்பின்,
நிறுத்துகிறேன் நான் என் நிகழ்காலப் பாடுதலை.
அஃது உன் இதயம் படபடக்கப்
படுத்துமென்றால்,
எடுக்கிறேன் என் கண்கள் உன்
முகமிருந்து வேறெங்கோ.
அது உன் நடையில் உடன்
அதிர்ச்சியினைக் கொடுக்குமென்றால்,
அடி விலக்கி, நான் எடுப்பேன்
அதுவில்லா வேறு பாதை,
அது உன் பூமாலை பின்னுதலில்
குழப்பம் உனைப் படுத்துமென்றால்,
தவிர்க்கின்றேன் உன்
தனிமைத் தோட்டத்தை இனி நான்.
அது நீரை விளையாட்டுக்காட்டி,
வெறியோட்டிப் பார்க்குமென்றால்,
வலிக்கமாட்டேன் என் ஓடம் - இனி
உன் நதியின் கரையினிலே.
(தாகூரின் "தோட்டக்காரன்" -47)
48
Free me from the bonds of your sweetness, my love! No more of
this wine of kisses.
This mist of heavy incense stifles my heart.
Open the doors, make room for the morning light.
I am lost in you, wrapped in the folds of your caresses.
Free me from your spells, and give me back the manhood to offer
you my freed heart.
என் அன்பே,
விடுதலை செய் என்னை
இனிமையின் தளையிருந்து. - வேண்டாம்,
இனிமேலும் இந்த முத்தம்
பொதி போதை மது.
இந்த செறி நறும்புகையின்
புகார்மண்டலம் புதைக்கின்றது
ஒரு கட்டுக்குள் என் மனதை.
திறந்து விடு வாயில்களை;
காலை ஒளிக்கு
வெளி இங்கு நீ அமை.
உன்னிடத்தே தொலைந்துள்ளேன்,
கட்டுக்கட்டான உன் மென்
இன்பத் தொடுகைகளிற் சுற்றுப்பட்டு.
விடுவி எனை உன் மந்திர
உச்சாடனங்கள் விட்டு வெளி;
மீளக் கொடுத்து விடு என் ஆண்மை - உனக்கு,
நான் அர்ப்பக்க வேண்டும் என்
கட்டற்ற விடுதலை இதயம் என்பதற்காய்.
(தாகூரின் "தோட்டக்காரன்"-48)
28
Your questioning eyes are sad. They seek to know my meaning as
the moon would fathom the sea.
I have bared my life before your eyes from end to end, with
nothing hidden or held back. That is why you know me not.
If it were only a gem I could break it into a hundred pieces and
string them into a chain to put on your neck.
If it were only a flower, round and small and sweet, I could
pluck it from its stem to set it in your hair.
But it is a heart, my beloved. Where are its shores and its
bottom?
You know not the limits of this kingdom, still you are its queen.
If it were only a moment of pleasure it would flower in an easy
smile, and you could see it and read it in a moment.
If it were merely a pain it would melt in limpid tears,
reflecting its inmost secret without a word.
But it is love, my beloved.
Its pleasure and pain are boundless, and endless its wants and
wealth.
It is as near to you as your life, but you can never wholly know
it.
உன் வினாவெழுப்பும் விழிகள்
சோகத்திற் தாம் மிதக்கும்.
அவை, கடல் ஆழம் அளக்க விழை
முழுமதிபோல - என் பொருளறிய
வழி தேடும்.
உன் கண் முன்னே
ஆதி முதல் அந்தம் வரை
நான் நிர்வாணப்படுத்தி வைத்தேன்,
என் வாழ்வு எல்லாமே; எதும்
மறைத்திடாது, என்னுள்ளே
தரித்துப் பதுக்கிடாது.- அதனாற்றான்,
இன்னும் புரியவில்லை இங்கே என்னை, நீ.
அஃது ஓர் இரத்தினம் மட்டும் என்றிருந்தால்,
ஆயிரம் துண்டங்களாய் நான் உடைத்து,
கோர்த்திருப்பேன் எல்லாமே உன் கழுத்துக்காய்
ஒரு கொடிமாலையென.
அது, வட்டமாய், சிறிதாய், மதுரமாய்,
ஒரு மலர் மட்டும் என்றிருந்தால்,
தண்டிருந்து கிள்ளி எடுத்திருப்பேன் நான்
அஃது உன் கூந்தலிலே சூட்டி வைக்க.
ஆனால், அஃது என் இதயம்,
என் அன்புக்குரியவளே.
எங்கெனச் சொல்ல
அதன் கரைகளும் ஆழங்களும்?
நீ அறியாய் இவ் விராஜ்யத்தின் எல்லைகளை,
இத்தனைக்கும், அதன் வீற்றிருக்கும்
இரா நீ என்றானபோதும் இங்கே.
அது மட்டும் ஒரு சுலபப் புன்சிரிப்பில்
மலரும் நொடிநேர மகிழ்வு என்றால்,
காண முடியும் அதை நான்; கூடவே,
கண நேரத்தில் வாசித்தும் இருப்பேன்.
அது ஒரு வலி மட்டும் என்றானால்,
தான் ஒரு சொல் எடுத்துச் கூறாமலே
உள்ளகத்து கிடக்கையெல்லாம்
தெள்ளிய கண்நீர்துளியில்
அள்ளிப் பிரதிபலித்து ஆங்கே
உருகிக் கரைந்திருக்கும்.
ஆனால், இது காதல்,
என் அன்புக்குரியவளே.
இதன் மகிழ்வும் வலியும்
வரம்பற்றவை;
அதன் தேவையும் செல்வமும்
முடிவற்றவை.
அது உனக்கு மிகவும் அருகானது,
உன் உயிர்போல, ஆனால்,
என்றுமே முழுதாய் அறியாய்
அதை நீ.
(தாகூரின் "தோட்டக்காரன்"-28)
62
In the dusky path of a dream I went to seek the love who was mine
in a former life.
Her house stood at the end of a desolate street.
In the evening breeze her pet peacock sat drowsing on its perch,
and the pigeons were silent in their corner.
She set her lamp down by the portal and stood before me.
She raised her large eyes to my face and mutely asked, "Are you
well, my friend?"
I tried to answer, but our language had been lost and forgotten.
I thought and thought; our names would not come to my mind.
Tears shone in her eyes. She held up her right hand to me. I
took it and stood silent.
Out lamp had flickered in the evening breeze and died.
ஒளி தளர்ந்த கனவுப்பாதையினூடே
நான் நடந்தேன், என் முன்னைய
பிறவியொன்றின் அன்பிற்குரியாளைத் தேடி.
கைவிட்ட ஒரு தெரு முடிவினிலே
கிடந்தது அவள் குடில்.
மாலை இளங்காற்றினிலே, அவள் செல்ல
மயில் அரைத்தூங்கிக் கிடந்தது அதன் கூட்டில்.
புறாக்கள் தம்மூலைகளில் மோனத்தே முடங்கியதாய்.
அவள் வாயிலிலே விளக்கு வைத்தாள்; பின்,
வந்து நின்றாள் என் முன்னே.
தன் அகன்ற விழி என் முகம் முன்னெழுப்பி
பெரு மௌனத்தே கேட்டிருந்தாள்,
"நலமா நீ உள்ளனையோ, என் நண்ப?"
பதிலிறுக்க முயற்சியுற்றேன், ஆயின்
எம் மொழிகள் தொலைந்துபோயின;
மேலும், மறக்கப்பட்டும்கூட
நான் சிந்தித்தேன்; மேலும் சிந்தித்தேன்;
எங்கள் பெயர்களோ மீண்டு
எழுதலில்லை என் மனத்தில்.
நீர்ப் பளபளப்பில் அவள் கண்கள்.
நீட்டினாள் எனக்காய் அவள் தன் வலக்கரம்.
அது எடுத்து மௌனத்தே ன்றிருந்தேன் நான்.
எம் விளக்கு ஒரு கணம்
மாலைத்தென்றலில் மினுங்கி, பின்
மடிந்து போனது.
(தாகூரின் "தோட்டக்காரன்"-62)
================
22
When she passed by me with quick steps, the end of her skirt
touched me.
From the unknown island of a heart came a sudden warm breath of
spring.
A flutter of a flitting touch brushed me and vanished in a
moment, like a torn flower petal blown in the breeze.
It fell upon my heart like a sigh of her body and whisper of her
heart.
விரைந்து அடியிட்டு
அவள் என்னைக் கடக்கையிலே
தொட்டுச் சென்றது அவள்
பாவாடை முனை எனையே.
இதயத்தின் முன்னறியாத் தீவிருந்து
எழுந்து வந்தது ஓர் உடனடி
வசந்தத்தின் சூடான சுவாசமிங்கு.
ஒரு தாவு தொடுகையின் சிறகடிப்பு
என்ன உரசி, பின் மறைந்தது கணத்தே,
ஓர் உதிர்ந்த மலர் இதழ்
தென்றலில் ஊதப்பட்டது போலிங்கே.
அது தாக்கிப் போனது என் மனதை
அவள் உடலின் பெருமூச்சென,
அவள் இதய இரகசிய உச்சரிப்பென.
(தாகூரின் "தோட்டக்காரன்" -22)
47
If you would have it so, I will end my singing.
If it sets your heart aflutter, I will take away my eyes from
your face.
If it suddenly startles you in your walk, I will step aside and
take another path.
If it confuses you in your flower-weaving, I will shun your
lonely garden.
If it makes the water wanton and wild, I will not row my boat by
your bank.
அவ்வண்ணம் நீ எண்ணம் கொண்டிருப்பின்,
நிறுத்துகிறேன் நான் என் நிகழ்காலப் பாடுதலை.
அஃது உன் இதயம் படபடக்கப்
படுத்துமென்றால்,
எடுக்கிறேன் என் கண்கள் உன்
முகமிருந்து வேறெங்கோ.
அது உன் நடையில் உடன்
அதிர்ச்சியினைக் கொடுக்குமென்றால்,
அடி விலக்கி, நான் எடுப்பேன்
அதுவில்லா வேறு பாதை,
அது உன் பூமாலை பின்னுதலில்
குழப்பம் உனைப் படுத்துமென்றால்,
தவிர்க்கின்றேன் உன்
தனிமைத் தோட்டத்தை இனி நான்.
அது நீரை விளையாட்டுக்காட்டி,
வெறியோட்டிப் பார்க்குமென்றால்,
வலிக்கமாட்டேன் என் ஓடம் - இனி
உன் நதியின் கரையினிலே.
(தாகூரின் "தோட்டக்காரன்" -47)
48
Free me from the bonds of your sweetness, my love! No more of
this wine of kisses.
This mist of heavy incense stifles my heart.
Open the doors, make room for the morning light.
I am lost in you, wrapped in the folds of your caresses.
Free me from your spells, and give me back the manhood to offer
you my freed heart.
என் அன்பே,
விடுதலை செய் என்னை
இனிமையின் தளையிருந்து. - வேண்டாம்,
இனிமேலும் இந்த முத்தம்
பொதி போதை மது.
இந்த செறி நறும்புகையின்
புகார்மண்டலம் புதைக்கின்றது
ஒரு கட்டுக்குள் என் மனதை.
திறந்து விடு வாயில்களை;
காலை ஒளிக்கு
வெளி இங்கு நீ அமை.
உன்னிடத்தே தொலைந்துள்ளேன்,
கட்டுக்கட்டான உன் மென்
இன்பத் தொடுகைகளிற் சுற்றுப்பட்டு.
விடுவி எனை உன் மந்திர
உச்சாடனங்கள் விட்டு வெளி;
மீளக் கொடுத்து விடு என் ஆண்மை - உனக்கு,
நான் அர்ப்பக்க வேண்டும் என்
கட்டற்ற விடுதலை இதயம் என்பதற்காய்.
(தாகூரின் "தோட்டக்காரன்"-48)
28
Your questioning eyes are sad. They seek to know my meaning as
the moon would fathom the sea.
I have bared my life before your eyes from end to end, with
nothing hidden or held back. That is why you know me not.
If it were only a gem I could break it into a hundred pieces and
string them into a chain to put on your neck.
If it were only a flower, round and small and sweet, I could
pluck it from its stem to set it in your hair.
But it is a heart, my beloved. Where are its shores and its
bottom?
You know not the limits of this kingdom, still you are its queen.
If it were only a moment of pleasure it would flower in an easy
smile, and you could see it and read it in a moment.
If it were merely a pain it would melt in limpid tears,
reflecting its inmost secret without a word.
But it is love, my beloved.
Its pleasure and pain are boundless, and endless its wants and
wealth.
It is as near to you as your life, but you can never wholly know
it.
உன் வினாவெழுப்பும் விழிகள்
சோகத்திற் தாம் மிதக்கும்.
அவை, கடல் ஆழம் அளக்க விழை
முழுமதிபோல - என் பொருளறிய
வழி தேடும்.
உன் கண் முன்னே
ஆதி முதல் அந்தம் வரை
நான் நிர்வாணப்படுத்தி வைத்தேன்,
என் வாழ்வு எல்லாமே; எதும்
மறைத்திடாது, என்னுள்ளே
தரித்துப் பதுக்கிடாது.- அதனாற்றான்,
இன்னும் புரியவில்லை இங்கே என்னை, நீ.
அஃது ஓர் இரத்தினம் மட்டும் என்றிருந்தால்,
ஆயிரம் துண்டங்களாய் நான் உடைத்து,
கோர்த்திருப்பேன் எல்லாமே உன் கழுத்துக்காய்
ஒரு கொடிமாலையென.
அது, வட்டமாய், சிறிதாய், மதுரமாய்,
ஒரு மலர் மட்டும் என்றிருந்தால்,
தண்டிருந்து கிள்ளி எடுத்திருப்பேன் நான்
அஃது உன் கூந்தலிலே சூட்டி வைக்க.
ஆனால், அஃது என் இதயம்,
என் அன்புக்குரியவளே.
எங்கெனச் சொல்ல
அதன் கரைகளும் ஆழங்களும்?
நீ அறியாய் இவ் விராஜ்யத்தின் எல்லைகளை,
இத்தனைக்கும், அதன் வீற்றிருக்கும்
இரா நீ என்றானபோதும் இங்கே.
அது மட்டும் ஒரு சுலபப் புன்சிரிப்பில்
மலரும் நொடிநேர மகிழ்வு என்றால்,
காண முடியும் அதை நான்; கூடவே,
கண நேரத்தில் வாசித்தும் இருப்பேன்.
அது ஒரு வலி மட்டும் என்றானால்,
தான் ஒரு சொல் எடுத்துச் கூறாமலே
உள்ளகத்து கிடக்கையெல்லாம்
தெள்ளிய கண்நீர்துளியில்
அள்ளிப் பிரதிபலித்து ஆங்கே
உருகிக் கரைந்திருக்கும்.
ஆனால், இது காதல்,
என் அன்புக்குரியவளே.
இதன் மகிழ்வும் வலியும்
வரம்பற்றவை;
அதன் தேவையும் செல்வமும்
முடிவற்றவை.
அது உனக்கு மிகவும் அருகானது,
உன் உயிர்போல, ஆனால்,
என்றுமே முழுதாய் அறியாய்
அதை நீ.
(தாகூரின் "தோட்டக்காரன்"-28)
62
In the dusky path of a dream I went to seek the love who was mine
in a former life.
Her house stood at the end of a desolate street.
In the evening breeze her pet peacock sat drowsing on its perch,
and the pigeons were silent in their corner.
She set her lamp down by the portal and stood before me.
She raised her large eyes to my face and mutely asked, "Are you
well, my friend?"
I tried to answer, but our language had been lost and forgotten.
I thought and thought; our names would not come to my mind.
Tears shone in her eyes. She held up her right hand to me. I
took it and stood silent.
Out lamp had flickered in the evening breeze and died.
ஒளி தளர்ந்த கனவுப்பாதையினூடே
நான் நடந்தேன், என் முன்னைய
பிறவியொன்றின் அன்பிற்குரியாளைத் தேடி.
கைவிட்ட ஒரு தெரு முடிவினிலே
கிடந்தது அவள் குடில்.
மாலை இளங்காற்றினிலே, அவள் செல்ல
மயில் அரைத்தூங்கிக் கிடந்தது அதன் கூட்டில்.
புறாக்கள் தம்மூலைகளில் மோனத்தே முடங்கியதாய்.
அவள் வாயிலிலே விளக்கு வைத்தாள்; பின்,
வந்து நின்றாள் என் முன்னே.
தன் அகன்ற விழி என் முகம் முன்னெழுப்பி
பெரு மௌனத்தே கேட்டிருந்தாள்,
"நலமா நீ உள்ளனையோ, என் நண்ப?"
பதிலிறுக்க முயற்சியுற்றேன், ஆயின்
எம் மொழிகள் தொலைந்துபோயின;
மேலும், மறக்கப்பட்டும்கூட
நான் சிந்தித்தேன்; மேலும் சிந்தித்தேன்;
எங்கள் பெயர்களோ மீண்டு
எழுதலில்லை என் மனத்தில்.
நீர்ப் பளபளப்பில் அவள் கண்கள்.
நீட்டினாள் எனக்காய் அவள் தன் வலக்கரம்.
அது எடுத்து மௌனத்தே ன்றிருந்தேன் நான்.
எம் விளக்கு ஒரு கணம்
மாலைத்தென்றலில் மினுங்கி, பின்
மடிந்து போனது.
(தாகூரின் "தோட்டக்காரன்"-62)
